Manifestación á prol do párroco Ramón Díaz Raña

San Sadurniño, 1975

En "Fálame de San Sadurniño" hai abondosas probas do inmenso labor realizado por Ramón Díaz Raña, párroco de San Sadurniño entre 1971 e 1990. Nacido en Arante, Ribadeo (1938), estudou en Mondoñedo, Comillas e Roma, onde chegou a facer os cursos de Doutoramento en Teoloxía, ordenándose de crego en 1963. Foi primeiro secretario do bispo de Mondoñedo Jacinto Argaya, e despois da súa marcha nomeado párroco de San Sadurniño en xaneiro de 1971; de seguida a casa reitoral converteuse nun verdadeiro viveiro de proxectos sociais e culturais galeguistas. Alí naceu o grupo musical Saraibas ou o festival de canción infantil galega Cantareliña. Alí se artellaron as primeiras Romaxes de Crentes Galegos e alí se puxo a andar a revista "Encrucillada", a asociación "Irimía" ou o xornal local "Pumariño", ademais de publicar artigos, ensaios e historias en diferentes medios de comunicación. Mais, alén diso, o labor de Ramón abarcou outro tipo de iniciativas, máis caladas e de profundo alento social: obras comunitarias como os terreos da área recreativa de Currás, promoción das Asociacións veciñais, actividades culturais, axudas directas aos máis necesitados e profundo compromiso contra da inxustiza social nos turbulentos anos do tardofranquismo e a transición; iniciativas que deixaron pegada no tempo e lembranza eterna na xente que o coñeceu. "Ramón era coma un faro que iluminaba a todos", aínda din hoxe. Pódese afirmar sen dúbida algunha, que Díaz Raña foi o cura máis activo, xeneroso e entregado ao pobo da historia de San Sadurniño.
O lector interesado só ten que cliquear o seu nome para comprobar a súa xenerosidade e compromiso co pobo no que vivía, compromiso que aínda mantén no 2017, coas fermosas e documentadas historias que envía periódicamente a "Fálame de San Sadurniño" dende Cáceres.
Unha comprobación empírica dese agarimo popular foi cando,-nove meses antes da morte de Francisco Franco-, o 9 de marzo de 1975, case 2.000 persoas acudiron á Igrexa parroquial -que moitos non pisaran endexamais- para solicitar a permanencia do cura que ía ser trasladado a Viveiro. "El párroco es un sacerdote de excepción, además de ser sacerdote es un ejemplo de humanidad", decíase no xornal. Un par de anos antes tamén fora trasladado o párroco de Ferreira, Ricardo Casal Polo. Porén nesta ocasión as parroquias de San Sadurniño e Monte ían loitar arreo para que o cura Ramón non se fora. A comisión orgaizadora formada por Antonio Parra, Enrique Barros Sabín, Manuel Fernández, Amando Romero, Avelino Cinza, a Madre Gracia e outros moveron á veciñanza. Autobuses e coches particulares achegáronse ata Mondoñedo coa encomenda de convencer ao bispo Miguel-Anxo Araúxo para evitar o traslado. Asemade enviáronse telegramas aos principais cardenais e bispos de España como Tarancón, Guerra Campos ou o mesmo Jacinto Argaya. "La Voz de Galicia" fíxose eco do asunto coa escrita de Antonio Parra. Mais ao final, o esforzo tivo recompensa e o bispo Arauxo reconsiderou a súa decisión. En palabras do propio Ramón: "Expliqueilles repetidas veces, cando coñeceron da noticia, que eran eles os que tiñan que entenderse co bispo. Non tiña problema ningún en quedarme nin en irme. Estaba á disposición deles e do bispo. Que buscaran o acordo. A comisión fíxolle varias visitas. Lograron, case a forza, torcer os plans do bispo. A “xentiña” considerou o feito como unha vitoria. As autoridades escondéranse. Para festexar o trunfo en maio fixeron festa con comida campestre no Pazo da Marquesa agasallándome cun coche Dyan-6, unha máquina de escribir eléctrica e unha multicopista usada. O coche custou 152.448 pts., a máquina de escribir (con mesa e cadeira) 37.380, a multicopista 11.000 , a sardiñada e os foguetes 28.385. Recadáranse nas dúas parroquias (Sta. Mariña e San Sadurniño) un total de 243.198 pts."

Queda claro que nestes dous meses, Ramón Díaz Raña gañouse un dereito e tamén un privilexio: deixou de ser un visitante, un"cura foráneo" ou como din popularmente un "venidero", para ser definitivamente parte indisociable da historia de San Sadurniño.
Na fotografía, imaxe da manifestación popular o 9 de marzo de 1975. Tan só cinco meses despois, a policía realizará un sonado asalto e rexistro na casa reitoral de Ramón Díaz Raña.